Ik word heel blij van het woord ‘ontevredenmaker’. Hier kan ik iets mee vertellen dat ik zonder dit woord niet zou kunnen uitleggen. Een ontevredenmaker is niet iets dat je tevreden maakt als het er is, maar het maakt je wel ontevreden als het er niet is.
Even nog een keer lezen die zin.
Ja? Heb je hem?
Een voorbeeld is het stickertje ‘vaatwasser bestendig’. Als je nieuwe bestek zo’n stickertje heeft, maakt dat je niet per se tevreden. Maar als dat stickertje er niet is en na drie wasbeurten je messen gaan roesten, dan maakt dat je zeker ontevreden. En dit stickertje is niet het enige. Het is ook de gebruiksvriendelijke website, het bordje ‘u kunt hier pinnen’ en zo kun je er zelf vast ook nog wel een paar bedenken.
Voor ik je ga vertellen wat ik je werkelijk wil vertellen, wil ik nog even filosoof René Gude aanhalen. Gude zegt:
“Aandacht voor iets vragen betekent altijd dat er iets vanzelfsprekends verdwenen is”
Denk bijvoorbeeld aan alle aandacht die we besteden om mensen met een beperking deel te laten nemen aan de maatschappij. Mensen met een beperking zijn gewoon burgers. Maar ergens in de geschiedenis gebeurde het dat er honderden broertjes, nichtjes, tantes, vaders niet meer mee mochten doen, omdat ze een beperking hadden. Nu vragen we heel veel aandacht voor inclusie. Omdat het dus niet meer vanzelfsprekend is.
Om mijn punt te maken ga ik nog even een ander voorbeeld gebruiken. Ik pak het voorbeeld dicht bij huis, iets wat jij ook kan herkennen.
Ik werkte bij een softwarebedrijf (Noxqs), daar maakten we apps en websites. Die producten ontwerpen en ontwikkelden we altijd samen met de mensen die ze gingen gebruiken. Wij noemden hen ‘eindgebruikers’. Onze eindgebruikers hadden vaak een verstandelijke beperking. Waarom ik hier de aandacht op vestig? Op samenwerken met onze eindgebruikers? Omdat het niet nog steeds niet vanzelfsprekend is.
Wat ik nu graag zou willen (hier komt het, let goed op) is dat het samenwerken met eindgebruikers een ontevredenmaker wordt. Ik wil dus niet dat jullie allemaal tevreden worden van het samenwerken met eindgebruikers. Maar ik wil wel dat je ontevreden wordt als we het niet doen. Net als bedrijven waar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt werken. De wereld zou er mooier van worden als onze klanten niet tevreden worden dat we dat doen, maar ontevreden zijn als we het niet doen.
Laten we er iconen voor gebruiken. Iconen die nu nodig zijn om er de aandacht op de vestigen, maar die hopelijk snel een ontevredenmaker worden. Een nutteloos plaatje, waar niemand nog op let.
Na het verschijnen van dit blog vond ik het icoon ‘patients included‘ van Lucien Engelen. Een goed voorbeeld van zo’n ontevredenmaker dat hopelijk binnenkort zo’n nutteloos plaatje wordt.
Sanne ik heb het een paar keer moeten lezen maar vind het best knap zoals jij doordenkt, schrijft en opkomt voor de medemens. Ook ben ik trots op jou hoe je je hebt ontwikkeld . Wat een doorzettings vermogen . Gr Huub
Ha, het is je gelukt! Heel mooi geschreven en ik denk dat ik nu snap wat je bedoelde met de hersenspinsels die we met elkaar gedeeld hebben. Ik ga ‘ontevredenmaker’ aan mij vocabulair toevoegen.
Wel heb ik nog wat knagers in mijn hersenpan, want ontevredenmakers lijken zoals jij ze beschrijft op geheugensteuntjes, reminders, van die dingen die je eigenlijk wel weet, maar ook gemakkelijk weer vergeet. En daar zit een stukje crux, je moet eerst iets weten om het te kunnen vergeten en het je uiteindelijk weer te herinneren.
Iets wat normaal is, mag je aannemen dat het iets is wat we weten (al dan niet onbewust), iets wat in onze routines zit. Iets wat bijzonder is, wijkt af van het normale en daardoor is het speciaal: het vestigt de aandacht op iets wat je nog niet wist OF iets wat je was vergeten.
Het betrekken van eindgebruikers bij het maakproces van iets dat voor hun gemaakt wordt of het juichen voor een buitengewone prestatie zijn in dat opzicht niet verschillend van elkaar. Je wist simpelweg niet dat het kon, hè wat bijzonder! Als het normaal wordt, kijken we er niet meer van op, maar als het opeens niet meer gebeurt, worden we er (hopelijk) aan herinnert dat er een periode was dat we het normaal vonden en gaan we misschien ons best doen om het te herstellen.
Maar wacht, als het betrekken van eindgebruikers normaal is geworden, dan is het als het niet gebeurt opeens speciaal, dat wordt opeens bijzonder: hé wacht eens, zo ging dat toch niet? Gewoon/normaal en speciaal/bijzonder wisselen elkaar dus af als een soort natuurwet. Een ontevredenmaker helpt ons die ‘shift’ te bekijken vanuit een constante, onder de aanname dat we kennis hebben van wat normaal is en wat bijzonder is.
Zo kan ik nog uren doorgaan over de hang naar het bijzondere of het comfort van het normale, maar dat moeten we maar weer eens doen onder het genot van een kop koffie, zoals we dat normaal doen. Hé, hoe lang is dat eigenlijk al weer niet geleden? 😉