Vandaag was ik bij de bijeenkomst ‘Patient Included Innoveren‘ om verhalen te vinden over hoe je mensen op een goede manier bij innoveren kan betrekken. Ik vond goede antwoorden, maar ook hiaten.
Vocabulaire
Een van de hiaten die ik zie is het gebrek aan vocabulaire. We weten niet goed over wie we het moeten hebben en hoe deze mensen eigenlijk heten. Zijn het patiënten, cliënten, mensen met een beperking, doelgroepen, mede-mensen… Erik Gerritsen zoekt in zijn betoog ook naar deze benaming.
Naast vocabulaire voor de mensen, is er ook geen goed woord voor wat we willen: ‘patient included innoveren’. Waarom zijn dat twee Engelse woorden gecombineerd met een Nederlands werkwoord? Misschien is dat omdat Patient included innoveren een ‘ontevredenmaker‘ is? Hebben we echt geen vocabulaire of zijn woorden als ‘samenwerken’ voor zoveel interpretatie vatbaar dat ze niets meer zeggen? Josephine Ocloo zegt hierover:
“this language does not always reflect the underlying ethos of these involvement activities.31 In the absence of consensus on terminology,30 we define involvement as an activity that is done ‘with’ or ‘by’ patients or members of the public rather than ‘to’, ‘about’ or ‘for’ them.32” Bron
We hebben allemaal meerdere rollen. Op het schoolplein hoor ik bij de moeders of de ouders. Op mijn werk hoor ik bij de werknemers. Achter mijn computer ben ik een eindgebruiker. In de trein ben ik een reiziger. En zo heb ik er nog veel meer. Van mij mag je me in die rol aanspreken. En ik spreek ook graag anderen in die rol aan. Wat mij betreft kunnen we het eenvoudig houden en mensen aanspreken in de rol waarin we ze willen betrekken.
Samenwerken
Samenwerken, co-creatie, co-design, co-servicedesign. Het is hip en hot. Er verschijnen boeken over co-creatie (of door co-creatie) of het betrekken van eindgebruikers, begingebruikers, patiënten en cliënten. Er zijn participatiekompassen, co-designtoolkits, ervaringsdeskundigenopleidingen en er is een lectoraat co-design.
En de overheid organiseert bijeenkomsten over patient included innoveren, de co-creerders zeggen dat we moeten co-creeren:
“Het ideale model lijkt co-creatie met alle “begingebruikers”. Dus niet alleen de zorggebruiker zelf maar ook de betrokkenen er omheen zoals eventuele mantelzorgers en zorgverleners. Door in co-creatie vanuit behoefte en acceptatie te ontwikkelen en te implementeren kan een modus worden gevonden tussen een technology pull en een pushbenadering. Er is volgens ons niet één dominante veranderstrategie; het hangt af van de urgentie, behoefte, kenmerken en acceptatie.” (co-creatie eHealthboek)
Tegelijkertijd hoor ik iedereen iets anders vertellen.
Erik Gerritsen vertelde ons dat we met innovatie de zorg betaalbaar kunnen houden. Het opschalen van bestaande innovatie is daarin belangrijk. “Veel meer patiënten moeten een positie krijgen in de discussies en gesprekken over opschalen.” Is dat patient included innoveren?
Ook Marije Blok vertelde over hoe zij ouderen hebben betrokken bij het maken van de Iron Hand. De ouderen werden betrokken om het product Iron Hand verder te ontwikkelen en te verbeteren. Is dat patient included innoveren?
Twee weken geleden was ik bij de VR Ideathon waar mensen met een visusbeperking mee toepassingen bedachten voor Virtual en Augmented Reality. Is Dat patient included innoveren?
Ik denk oprecht dat het antwoord ja is op alle vragen. En ik denk dat er nog heel veel meer manieren zijn om samen te werken met de potentiële gebruikers van je product of dienst. Maar hoe kom je er nu achter wat de juiste manier is voor de doelen die je hebt? Hoe werk je samen op een goede manier in elke fase van jouw project? Het testen van een product vraagt om andere methoden dan bijvoorbeeld het opstellen van een visie. En hoe ga je om met de diversiteit van de mensen waarmee je samenwerkt?
Invalshoeken
Er zijn verschillende invalshoeken om naar mijn vraag te kijken. Zo zijn er tal van methoden voor service design en inclusive design die zeer concrete handvatten bieden. Denk bijvoorbeeld aan de website designing with people. En in Nederland is er zelfs een toolbox in ontwikkeling met tools voor specifieke doelgroepen: Include Toolbox (en de bijbehorende literatuur)
Een andere invalshoek is die van gezamenlijke besluitvorming. Hierbij gebruik je methodieken om samen beslissingen te kunnen nemen. En ook participatief onderzoek biedt aanknopingspunten voor handige en mooie methodieken. Dan hebben we ook nog te theorie rondom contextmapping, ontwikkeld door de TU Delft. Deze geeft inzicht in het type werkvormen dat je toe kan passen. (zie afbeelding)
Dus er is al heel veel? Ja! En mensen doen dit allemaal al? Ja! En je bent nog niet tevreden? Ja, wel. En nee, ook niet.
“Those with most to gain are most excluded from healthcare decision-making.” (J. Ocloo)
De zaal vandaag zat vol met overwegend witte, hoogopgeleide mensen. Iedereen zat daar omdat ze allemaal mensen betrekken in hun processen. En iedereen wilde vandaag vertellen hoe goed ze daar in zijn. Maar ik mis de zoektocht. Hoe betrek je mensen waarmee je niet zo gemakkelijk kan communiceren, maar die wel heel veel baat kunnen hebben bij jouw idee? Hoe werk je samen met mensen als ze wél hun mening mogen geven, maar géén invloed uit mogen oefenen op de beslissingen. En hoe leg je dat uit? Hoe laat je mensen inspraak hebben op beleid als ze misschien niet de mogelijkheden hebben om dat beleid te begrijpen? En zo heb ik nog heel veel vragen.
Dat zijn de verhalen die ik mis. En ik mis de mensen die de verhalen vertellen. (En ik wil vocabulaire. En mensen die daarmee zeggen wat ze bedoelen!)
Tot slot
Ervoor zorgen dat mensen gaan zeggen wat ze bedoelen, dat beschouw ik als een diepe wens, maar een onhaalbaar doel. Verhalen verzamelen van mensen die samenwerken met andere mensen, dat kan ik. Op linkedin heb ik deze vraag afgelopen week gesteld. En dat leidde direct tot allerlei reacties. Lees ze gerust!