Over mijn drijfveren. In 2009 leerde ik Betsie kennen. Betsie was een klein – soms woest – vrouwtje van bijna 60 met een verstandelijke beperking. Ik realiseerde me dat iedereen om haar heen zomaar in haar leven kwam en ook met hetzelfde gemak weer vertrok. Betsie had geen regie, geen mogelijkheden om relaties in stand te houden. Zij heeft mijn leven veranderd. Ik realiseerde me dat ik bevoorrecht ben geboren. Ik had wél regie, ik kon wél kiezen. En ik koos onvoorwaardelijkheid. Ik ben bevriend gebleven met Betsie tot ze vorig jaar overleed.
Sinds mijn ontmoeting met Betsie zet ik me onvoorwaardelijk in voor mensen die een minder bevoorrechte positie hebben in onze samenleving. Deze mensen zijn altijd om mij heen. In mijn persoonlijke leven, met een zeer slechthorende moeder, een partner met NAH en een vriendenkring waarin onzichtbare beperkingen veel voorkomen. En ook in mijn werk: de buitengewoon getalenteerde IT-ers met autisme bij Noxqs, de mensen met een licht verstandelijke beperking in het Netwerk Begrijpelijke Communicatie en de spastisch-fantastische Anne, met wie ik lezingen geef in het kader van de Innovatie Impuls Gehandicaptenzorg. Al deze mensen herinneren me er voortdurend aan hoe belangrijk het is om een betere positie in de samenleving te verwerven.